اهداف: آزمون های استاندارد غربالگری عملکردی-حرکتی می تواند یکی از عوامل پیش بینی کننده بروز آسیب های اسکلتی-عضلانی در نیروهای نظامی باشد. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط بین نمرات آزمون غربالگری عملکردی-حرکتی با ناهنجاری ها و عملکرد اندام فوقانی نظامیان بود. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع همبستگی است. جامعه آماری این تحقیق تمامی پرسنل نظامی شاغل در یکی از مراکز نظامی ستادی در سال 1401 بود. 40 نفر پس از فراخوان عمومی به صورت هدفمند انتخاب شدند. برای سنجش ناهنجاری های قامتی بالاتنه از صفحه شطرنجی و پرسش نامه آزمون نیویورک و پرسش نامه ناتوانی عملکردی شانه و دست (DASH) استفاده شد. سپس تمامی آزمودنی ها به انجام آزمون های حرکتی عملکردی هفت گانه (FMS) پرداختند. داده ها با استفاده از آزمون ضریب همبستگی پیرسون توسط نرم افزار SPSS 22تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: میانگین سنی افراد شرکت کننده 47/4±, 30/30 سال و شاخص توده بدنی ایشان 12/6±, 80/23 بود. بین امتیاز به دست آمده از آزمون FMS و بروز ناهنجاری های قامتی پشت گرد (001/0=p؛ 624/0-=r) و سر به جلو (001/0؛ 588/0-=(r ارتباط منفی و نسبتا قوی وجود داشت. بین امتیاز به دست آمده از آزمون FMS و آزمون پرسش نامه سنجش ناتوانی دست و بازو (DASH) ارتباط معنادار و منفی و متوسطی وجود داشت (003/0=p؛ 358/0-=r). نتیجه گیری: در مطالعه حاضر بین نمره کل آزمون FMS با برخی از ناهنجاری های قامتی بالاتنه، ارتباط و همبستگی منفی قوی و متوسطی وجود داشت. به نظر می رسد که نمرات آزمون FMS متاثر از عارضه های ساختاری-قامتی در اندام های بالاتنه است و از طرف دیگر، بر اساس نمرات FMS و DASH می توان چنین استدلال کرد که ناهنجاری های قامتی بالاتنه، فرد را بیشتر در معرض آسیب قرار می دهد.

هدف: فعالیت بدنی باعث بهبود وضعیت سلامتی و توانایی های عملکردی در فعالیت های روزمره و کاهش آسیب می شود. یکی از عوامل مهم در پیشگیری آسیب و بهبود عملکرد، تشخیص سریع عدم تقارن ها، نقص در حرکت و ثبات می باشد؛ این موارد باعث تغییر الگوی حرکتی و در نهایت آسیب می شوند. هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات باراوسل (Barre Au Sol) برنمرات آزمون غربالگری عملکردحرکتی زنان بود. روش بررسی: نمونه­ های پژوهش نیمه تجربی حاضر شامل 30 زن با دامنه سنی 30 تا 50 سال می­باشند که به صورت در دسترس انتخاب­ و به طور تصادفی جفت شده بر اساس نمرات آزمون غربالگری عملکرد حرکتی (Functional Movement Screening Test,FMS) به دو گروه باراوسل و کنترل تقسیم شدند. آزمون های FMS بوسیله کیتFMS، قبل و بعد مداخله اندازه گیری شد. گروه باراوسل به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه به مدت 60-45 دقیقه تمرینات مربوط به خود را انجام دادند. تجزیه و تحلیل داده ­ها با استفاده از روش آنالیز واریانس با اندازه ­های تکراری و آزمون تعقیبی بونفرونی (Bonferroni test) و آزمون­ های ویلکاکسون (Wilcoxon test) و من­ویتنی (Mann–Whitney test) در سطح خطای پنج درصد و با استفاده از نسخه­ ی 26 نرم ­افزار SPSS انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد امتیاز حرکات لانچ (0/046=p)، بالاآوردن فعال پا (0/025=p)، گام برداشتن (0/046=p) و ثبات چرخشی (0/025=p) و نمرات کل FMS (p<0/001) بعد از انجام تمرینات باراوسل به طور معناداری افزایش داشته است. به علاوه تاثیر این تمرینات به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل بود (0/003=p). اندازه اثر گروه آزمایشی (4/422= (1، 23)η2=0/161, p=0/047, F) بود. نتیجه گیری: با توجه به یافته های این پژوهش و تاثیر معنادار باراوسل بر بهبود عملکرد زنان می توان به متخصصان، مربیان و درمانگران ورزشی پیشنهاد نمود جهت پیشگیری و کاهش آسیب ها در کنار سایر پروتکل های تمرینی از تمرینات باراوسل نیز استفاده کنند. از سوی دیگر نمرات FMS آزمودنی ها بالای 14 نشد و همچنان ریسک آسیب وجود دارد. به همین دلیل پیشنهاد می شود این متغیرها در تحقیقات آینده با طرح تحقیق آینده نگر با دامنه ی سنی متفاوت مورد بررسی قرار گیرند.

مقدمه: برخلاف اهمیت ابزار غربالگری حرکتی عملکردی و نرخ شیوع آسیب 34/4 آسیب در هر هزار ساعت در رشته ی تنیس، تاکنون هیچ پروتکل استاندارد غربالگری حرکتی عملکردی اختصاصی رشته ی تنیس وجود نداشته است. بنابراین، هدف از مطالعه ی حاضر، تدوین ابزار غربالگری حرکتی عملکردی در رشته ی تنیس است. روش ها: جامعه ی آماری برای داده های کیفی در این تحقیق شامل همه ی کارشناسان و متخصصان حوزه ی تنیس اعم از مربیان، مدرسان و فیزیوتراپیست ها بود و از بین آن ها هجده نفر به صورت تصادفی هدفمند به عنوان نمونه ی آماری انتخاب شدند. جمع آوری داده ها به وسیله ی مصاحبه ی ساختارمند صورت گرفت. مصاحبه ها عمدتا در آکادمی های تنیس، مطب پزشکان، فیزیوتراپیست ها و دفتر اعضای هیات علمی دانشگاه انجام شد. شش طبقه ی آزمون که جامعیت کافی برای دستیابی به ابزار مدنظر از طریق آن ها وجود داشت، طراحی و در پرسش نامه ی کیفی برای این شش طبقه یازده سوال تدوین شد. پس از تعریف آزمون های اولیه، مصاحبه ها کدگذاری گردید و در این مرحله کدگذاری ها کنترل و پایایی سنجی شدند. دو نمونه از مصاحبه ها را کدگذار دیگری، کدگذاری کرده و بعد از تایید پایایی کدگذاری ها، مصاحبه ها به شکل کامل کدگذاری شدند. مصاحبه ها با استفاده از نسخه ی یازده نرم افزار MAXQDA تحلیل شدند. یافته ها: نتایج مصاحبه ها برای تعیین آزمون هایی که صلاحیت قرارگیری در ابزار را دارند، تحلیل شد. در فرایند تحلیل، کدهای اولیه مشخص و درنهایت از 108 آزمون بالقوه موجود، 27 آزمون شناسایی شد. نتیجه گیری: به نظر می رسد این ابزار با وجود ویژگی هایی نظیر نمره گذاری ساده ی پایایی و روایی پذیرفته شده، امکان اجرا در زمان کوتاه و قابلیت به کارگیری در پژوهش های مختلف، ابزاری مناسب و کاربردی است.

زمینه و هدف: ثبات مرکزی به عنوان توانایی عضلات در کنترل و حفظ موقعیت تنه و حرکت آن بر روی لگن و اندام تحتانی جهت تولید، انتقال نیرو و حرکت به قسمت های انتهایی بدن در طول فعالیت های بدنی تعریف شده است. ضعف در ثبات مرکزی منجر به اختلال در انتقال انرژی و کاهش عملکرد ورزشی می شود. همچنین ضعف در عضلات مرکزی با آسیبهای اندام تحتانی مرتبط است. بررسی تاثیر خستگی عضلات مرکزی بدن بر عملکرد دیگر اندام ها می تواند اطلاعات مفیدی را درباره نقش ثبات مرکزی بدن در عملکرد ورزشی فراهم کند. با توجه به اهمیت ثبات مرکزی در عملکرد ورزشی، هدف از انجام این پژوهش بررسی اثر خستگی عضلات مرکزی بدن بر عملکرد اندام فوقانی و امتیازات آزمون غربالگری حرکتی عملکردی مردان ورزشکار است.روش بررسی: در پژوهش نیمه تجربی حاضر تعداد 40 دانشجوی مرد (19 تا 26 سال) به صورت هدفمند و در دسترس با توجه به معیارهای ورود مطالعه انتخاب شدند.به منظور بررسی عملکرد اندام فوقانی از دو تست وای بالاتنه و ثبات اندام فوقانی در زنجیره حرکتی بسته و برای سنجش عملکرد حرکتی از آزمون غربالگری حرکتی عملکردی قبل و بعد از خستگی استفاده شد. از آزمونهای آماری ویلکاکسون و تی همبسته جهت تحلیل داده ها استفاده شد (p<0.05).نتایج: نتایج آزمون ویلکاکسون نشان داد که افراد در خرده آزمون های اسکوات عمیق(0/001=P)، لانچ(0/001=P)، گام برداشتن از روی مانع(0/001=P) و پایداری چرخشی تنه(0/001=P) و نمره مجموع آزمون غربالگری حرکت(0/001=P) پس از انجام پروتکل خستگی نسبت به قبل از انجام پروتکل عملکرد ضعیف تری را نشان داده اند ولی در دیگر خرده آزمون ها بین دو مرحله اندازه‎گیری تفاوت معناداری دیده نشد(0/05نتیجه گیری: می توان گفت خستگی عضلات مرکزی بدن موجب کاهش معنی­دار با اندازه اثر بزرگ در نمرات تمامی آزمون­های عملکردی فوقانی و امتیازات آزمون غربالگری حرکتی می­شود. با توجه به تاثیر خستگی ناحیه مرکزی بدن بر نتایج تستهای مورد بررسی، پیشنهاد میشود مربیان از تمرینات استقامتی در این ناحیه جهت افزایش توانایی عضلات در برابر خستگی در فعالیتهای طولانی مدت استفاده نمایند.

مقدمه و اهداف: هایپرموبیلیتی به وضعیتی گفته می شود که بسیاری از مفاصل سینوویال افراد فراتر از محدودیت های طبیعی حرکت می کند. از آنجا که افراد دارای هایپرموبیلیتی در فعالیت های ورزشی شرکت می کنند، یافتن تفاوت های عملکردی آنها با افراد سالم و احتمال بروز آسیب می-تواند در برنامه ریزی تمرینات این افراد کمک کننده باشد. هدف از تحقیق حاضر مقایسه پارامترهای زمان رسیدن به پایداری و نمرات آزمون غربالگری عملکردی (FMS) بین دختران فعال دارای هایپرموبیلیتی با افراد سالم بود. مواد و روش ها: 30 دانشجوی دختر فعال رشته تربیت بدنی با میانگین سن 21/99سال، با (شاخص بیتون بیشتر از 4) و بدون هایپرموبیلیتی به صورت هدفمند انتخاب و در تحقیق حاضر شرکت داده شدند. زمان رسیدن به پایداری در حرکت پرش و فرود روی صفحه نیرو و نمرات آزمون-های FMS از آزمودنی های دو گروه گرفته شد و مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها: نتایج آزمون تی مستقل نشان داد به طور معناداری زمان رسیدن به پایداری و نمرات آزمون های FMS در دختران دارای هایپرموبیلیتی به ترتیب بیشتر و کمتر از افراد سالم بود. نتیجه گیری: افراد دارای هایپرموبیلیتی پایداری و تحرک پذیری و کنترل حرکتی ضعیفتری نسبت به افراد سالم دارند و احتمال بروز آسیب در این افراد بیشتر است؛ بنابراین پیشنهاد می شود که مربیان به تفاوت های این افراد توجه کنند و برنامه تمرینی متناسب با این افراد را طراحی کنند که در آن به پایداری و ثبات و کنترل پاسچر اهمیت ویژه ای داده شده است.

اهداف: هدف از این مطالعه پیش بینی آسیب های سربازان ایرانی به وسیله آزمون های غربالگری عملکرد حرکتی بود.روش ها: آزمودنی های این پژوهش را 105 نفر از سربازان ایران تشکیل می دادند. تمام آزمودنی ها قبل از آغاز دوره آموزشی مورد ارزیابی قرار گرفتند. از آزمون های غربالگری حرکتی عملکردی (FMS) برای ارزیابی آزمودنی ها استفاده شد. همچنین آسیب های اسکلتی عضلانی این سربازان در طول مدت 7 ماه دوره آموزشی به صورت آینده نگر ثبت گردید.یافته ها: 42 درصد از سربازان حداقل به یک آسیب در طول مدت مطالعه مبتلا شدند. نتایج آزمون لجستیک رگرسیون نشان داد که سربازانی که نمره آزمون FMS آن ها پایین تر است در معرض ریسک بالاتری برای آسیب دیدگی قرار داشتند (p=0.001)، سربازانی که نمره آزمون FMS آن ها کمتر از 14 بوده است 5.6 برابر بیشتر نسبت به سایر سربازان مستعد بروز آسیب اندام تحتانی هستند. علاوه بر این نتایج منحنی (ROC) در نقطه برش 14 حساسیت برابر با 0.83 و ویژگی برابر با 0.93 نشان داد.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که آزمون های غربالگری حرکتی عملکردی می توانند آسیب های اندام تحتانی سربازان در معرض بروز را در طول مدت آموزش پیش بینی نماید.

زمینه و هدف: هدف از این تحقیق مطالعه اثر یک دوره تمرینات منتخب بر نمرات آزمون غربالگری عملکرد حرکتی (FMS) کارکنان یگان ویژه نیروی انتظامی اصفهان بود. روش ها: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی و آینده نگر است. نمونه آماری این تحقیق شامل20 نفر از کادر یگان ویژه (نوپو) می باشد که به طور مساوی در دو گروه تجربی (10n=) و گروه کنترل (10n=) تقسیم شدند. کادر ویژه نیروی انتظامی با ویژگی های جمعیت شناختی: (میانگین سن: 2/68±, 32/9 سال، قد: 5/44±, 176/80 سانتی متر، وزن: 8/84±, 78/40 کیلوگرم) بود. ابتدا نمرات آزمون غربالگری عملکردی آزمودنی ها ثبت شد. سپس گروه تجربی به مدت 8 هفته و 3 جلسه در هفته و هر جلسه به مدت یک ساعت تمرینات منتخب شده با آن ها کار شد و پس از اتمام دوره، مجددا نمرات آزمون غربالگری عملکردی آزمودنی ها ثبت شد. با توجه به نرمال نبودن داده ها از آزمون ناپارامتریک ویلکاکسون استفاده گردید و نیز تجزیه وتحلیل داده ها با نرم افزار SPSS انجام گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد هشت هفته تمرینات منتخب بر امتیاز آزمون FMS بر چهار آزمون گام برداشتن از روی مانع (0/008=P)، لانچ (0/009=P)، شنای پایداری تنه (0/046=P) و پایداری چرخشی (0/015=P) تاثیرگذار است؛ اما در آزمون های دامنه حرکتی شانه (1/000=P)، دیپ اسکات (0/317=P) و بالا آوردن فعال پا (0/83=P) اثری نداشته و سطح معناداری در تحقیق حاضر 0/05 در نظر گرفته شده است. نتیجه گیری: یافته ها نشان می دهد که تمرینات منتخب بر کادر ویژه نیروی انتظامی، در الگوی حرکت شانه و اسکات و بالا آوردن فعال پا دچار ضعف می باشد اما در الگوی گام برداشتن از روی مانع، لانچ، شنای پایداری تنه و پایداری چرخشی تاثیر مثبت داشته است. بنابراین این تمرینات بر افزایش امتیاز آزمون غربالگری تاثیر داشته و نیز به عنوان یک روش پیشگیری از آسیب، برای کارکنان یگان ویژه نیروی انتظامی موثر بوده است.